2016 was weer een fantastisch jaar

Nippend aan een caffè in een Italiaanse bar vragen we aan de barista naar tips over de omgeving. Al snel mengen zich andere gasten in ons gesprek en de beste tips worden gedeeld. Natuurlijk kun je een reisgids raadplegen, maar wie kan er nu beter vertellen waar je naar toe moet gaan en wat je er kunt doen dan de lokale Italiaan zelf. Vol overgave en trots, luid, met veel gebaren en gezichtsuitdrukkingen begonnen zij te vertellen waar je lekker kunt eten, waar ze de lekkerste pizza’s verkopen en de mooiste gebouwen en bezienswaardigheden te vinden zijn. De vraag over tips was gesteld aan de barista, maar deze liep weg van het informatieve kabaal en liet het antwoord graag over aan zijn gasten aan de bar. Ons dagvullend programma was snel gemaakt. Met het lawaai nog in onze oren verlieten wij de bar.

Na het bezoeken van een paar historische juweeltjes werd het weer tijd voor koffie en gaan de dichtstbijzijnde koffiebar in. We kwamen tot de ontdekking dat we ons toch al wat Italiaanse gewoonten eigen hadden gemaakt. Snelle koffiemomenten van een paar minuten, staand aan een bar zijn absoluut niet vervelend. Net als een dergelijk ander feestje op de dag, de aperitivo. In Bologna bijvoorbeeld zijn ze echt grandioos waar er bij de aperitivo veel hapjes worden geserveerd.

Maar het beste moment is toch het proeven van de heerlijke lokale gerechten. En we eten wat af door al die regio’s. Nu vraag je jezelf af, hoe komt het toch dat de Italianen niet dik worden in het land van pasta’s en pizza’s? Een antwoord op die vraag is niet snel gemaakt. Naast de mediterrane producten, is het ook de manier waarop de Italianen eten. Men geniet van iedere hap en genoeg is genoeg. Al pratend wordt er ontspannen gegeten met meestal daaropvolgend de passeggiata. Nu moeten we eerlijk bekennen dat er ook genoeg volslanke Italianen zijn. Dat kan ook niet anders, want in sommige regio’s en steden, zoals Napels, wordt je al dik als je naar al die zoetigheden kijkt, laat staan naar al die gefrituurde pizza’s die schreeuwen om gegeten te worden. Che buonooo…

Opvallend is wel dat Italiaanse supermarkten geen of heel weinig kant-en-klaar maaltijden verkopen. Dit getuigt, dat men het nog steeds belangrijk vindt om verse producten te gebruiken in het eten. Deze verse producten liggen, geteeld in het zonovergoten land en vruchtbare grond, ook voor het oprapen. Daar komt bij dat, vooral in de landelijke streken, veel Italianen hun producten zelf verbouwen. In Puglia en Sicilië kregen we van de huiseigenaren een paar liter eigen geperste olijfolie mee en aten we de heerlijkste eigengemaakte jam, brood en tomatensaus aan de Amalfikust. Er bestaat geen Italiaans gezin dat niet op zelfgemaakte olijfolie of wijn kan rekenen.

In ons onderkomen in Toscane hadden we een grote openhaard midden in de woonkeuken. Gezellig, maar voor de plaatselijke bevolking was het lange tijd noodzaak. Niet alleen voor het verwarmen van het huis, maar ook voor het bereiden van gerechten. Ook in Matera zagen we hoe men het eten bereidde op een manier die wij ons in Noord-Europa niet meer kunnen voorstellen. Armoede was een werkelijkheid die daar langer duurde dan in Noord-Europa. Tot in de jaren 60 van de vorige eeuw stond bijvoorbeeld vlees bijna nooit op het menu, behalve tijdens het jachtseizoen. Vandaar ook dat niet veel vlees gebruikt werd in tal van traditionele gerechten, maar wel groenten en peulvruchten. Vandaag de dag zien we nog geregeld mensen in de weide lopen om groenten en kruiden te plukken. Laatst nog in Le Marche liet een man trots zijn wilde asperges zien na een wandeling in de bossen van de Monte Conero. In Puglia en Basilicata waren we getuigen, ondanks een verbod, van families die op zoek waren naar paddenstoelen.

Wij hebben een heerlijk en avontuurlijk leven met al dat gereis van noord naar zuid en van oost naar west door het land van Romeo en Juliet. En ja, daar zijn wij ons heel goed van bewust. Een roadtrip door de bergen van de Alto Adige, de glooiende heuvels van Toscane, het prachtige landschap van Umbrië en over de weg van duizend bochten bij de Amalfikust kwamen binnen een jaar voorbij. Florence, Rome, Venetië en tal van andere steden werden uitgekamd. Wij maakten tijd voor dolce far niente en voelden zelfs gedurende de wintermaanden de zon onze lichamen doen ontspannen op de mooiste stranden van Calabrië, Sicilië en Puglia.

Maar…, is het reizen nu allemaal rozengeur en maneschijn? Eigenlijk wel, maar er zijn van die momenten! Om een streek echt te proeven en ruiken verblijven wij tussen de lokale bevolking. Via ons netwerk en Airbnb vinden wij altijd een onderkomen, meestal voor een maand. Huizen, hoog gelegen op een berg met de meest mooie uitzichten, hebben soms ook een uitdaging. De vaak ‘ohhh’ zo steile oprit blijft een uitdaging, waarbij je hoopt dat je remschijven het niet zullen begeven. Soms blijkt in de winter de verwarming een echte luxe te zijn. Net als warm water, want in sommige huizen hangt wel een erg kleine boiler. Het douchen wordt dan een sport van wie het snelst klaar is. Alle elektrische apparaten zomaar aanzetten kan voor herhaaldelijk stroomuitval zorgen. Het verlangen naar die lekkere bank na een paar uur zitten op van die stoelen waar je na drie keer draaien wel genoeg van hebt. Ach, waar hebben we het over. Ons hoor je niet zeuren of klagen, want als we wakker worden en de luiken van de ramen openslaan en het uitzicht hebben op de Stromboli, de zee, de bergen of glooiende heuvels, zijn wij dit alles alweer vergeten.

Ook aankomend jaar gaan wij weer volop genieten van het mooie Italië. Hoewel we niet in de toekomst kunnen kijken zullen we weer met onze bepakte auto rondzwerven. In maart zullen we neerstrijken in Le Marche om daarna door te reizen naar Venetië. Daarna laten we al het onbekende weer op ons afkomen. Of heb jij alvast een goede tip?

Wij wensen iedereen een gezond en schitterend 2017!

Klik hier voor alle regio’s en steden die we hebben bezocht